Lieve Tanuki, tot ooit meisje...

Lieve lieve Noodle...

Vandaag heb ik jou moeten laten gaan, je hebt er niks van meegekregen.
Je stapte happy in de Jeep, lekker voorin op schoot, je genoot altijd van die auto ritjes. Deze ochtend ook.. je keek naar buiten en ondertussen was ik je heerlijk aan het kriebelen. Ik heb van alles tegen je gezegd. Over je avonturen, hoeveel liefde ik voor je heb en als je er bovenop zou komen (al was het maar voor een paar weken) dat ik je zou meenemen naar het strand. lekker samen uitwaaien. We wisten niet dat dat nooit meer zou gebeuren en je een uurtje later weer een ritje in mijn armen in de Jeep zou maken alleen dan zonder zieltje...want die heb ik moeten laten gaan.
De tumor in je kaak kon onder narcose goed bekeken worden en voordat Simon de DA ook maar iets zei voelde ik Aloha en Misao bij me en wist ik het al. Die stonden je op te wachten om je mee op reis te nemen. En zo gebeurde dat ook.

De tumor was enorm groot en groeide al richting je keel.
We hadden twee opties nog een weekje, hoogstens twee van je genieten of je laten gaan. Uiteraard koos ik nummer twee. Jou bij mij houden zou niet eerlijk zijn geweest tegenover jou. Het idee dat de tumor zo snel groeide was verontrustend want dat zou betekenen dat je uiteindelijk geen lucht meer kon krijgen. Zo hebben we je terwijl je heerlijk rustig lag te slapen, laten gaan. Je welverdiende vleugels heb je aangepakt en je vloog weg.

Ik hoef niemand uit te leggen dat ik kapot ben, eerst Aloha eind augustus en nu jij mijn tweede zielsmaatje. De hond die ervoor zorgde dat er een Hondenzoekgroep in de Achterhoek kwam. De hond die zoveel mensen bij elkaar heeft gebracht, de hond die voor bijzondere vriendschappen heeft gezorgd, de hond waarvan ik zoveel hou.
Lieve Tanuki ik mis je zo enorm, de pijn is ondraagbaar. Maar met een glimlach ga ik nog vaak aan je denken en ik weet dat we elkaar ooit weer gaan zien  

~Jennifer~

Tanuki zou in maart 12 jaar worden